Mikroprocesory

PWN, Warszawa 2018.

Lekcja

Ta dziewczyna nie ma sobie równych w grach. Ayumi jest mistrzynią kraju, potrafi wygrać dwadzieścia razy z rzędu, czuje się niepokonana, a na każdym kroku spotyka się z wyrazami uznania i uwielbienia. Nic dziwnego, że gdy na jej drodze stanie mroczny Yuu Kano i zaproponuje szachowy pojedynek z komputerem, a bohaterka przegra - będzie chciała dowiedzieć się jak najwięcej o nowym przeciwniku. Również za sprawą nauczyciela, bo Yuu jest przystojny i irytujący w takim samym stopniu. To programista, chociaż w mandze wystylizowany jest raczej na gwiazdę młodzieżowego zespołu pop. Wpada w ekstazę, gdy zaczyna wykład o mikroprocesorach - co trudno jest zrozumieć Ayumi. Z drugiej strony ona również łatwo daje się ponosić emocjom. Wiele ich łączy, nawet jeśli na pierwszy rzut oka pochodzą z dwóch różnych światów. Spotykają się, żeby uniknąć samotności, ale utrzymują, że wyłącznie z powodu wiedzy. On chce uczyć, ona zamierza dowiedzieć się wszystkiego. Tak wzajemnie się nakręcają, a w efekcie czytelnicy poznają coraz więcej tajników mikroprocesorów. Krótkie rozmowy Yuu i Ayumi są budowane na dowcipie. Bohaterowie często sobie dogryzają (przy cym górą zwykle jest chłopak), posługują się ironią i fałszywym odczytywaniem intencji. Sporo udaje się w ten sposób zdziałać w warstwie obyczajowej, stopniowo naświetla się odbiorcom szczegóły relacji między postaciami. Jednak w kwestii komputerowych wyjaśnień możliwości są znacznie mniejsze, komiks jednak zaburza szanse na wykłady zrozumiałe przez laików. Żeby nie mnożyć podobnych kadrów z prostym schematem ona mówi - on mówi (a w tle nic się nie dzieje poza ewentualnymi wzorkami symbolizującymi emocje), autorzy przenoszą zbiory danych i wskazówek do dalszych komentarzy. Tu stosują albo podręcznikowe wywody, już bez ucieczki w świat wyobraźni i relacji bajkowych postaci, albo – i to ma być kolejny sposób przyciągnięcia uwagi młodych odbiorców - dialog, w którym autorzy wypowiedzi zaznaczani są ikonkami na marginesie. Tutaj liczy się przekazywanie wiedzy, sama forma wydaje się mniej istotna mimo wszelkich zabiegów urozmaicających ją. W "Mikroprocesorach" wychodzi na jaw jedna wada komiksowych rozwiązań: jeśli trzeba wytłumaczyć dużo, jeśli podstawy rozrastają się na pół książki - nie da się już takiego tematu dodatkowo rozrzedzać czy upiększać komiksowymi kadrami. Wyjściowe założenie jest dobre i jako takie przyciągnie uwagę odbiorców. W realizacji okazuje się, że nie da się wpleść wszystkich wyjaśnień w rozrywkową formę. Całkiem spora część wymaga tradycyjnego podejścia - jeżeli ma przynieść efekty w postaci nauczenia czegoś żądnych wiedzy czytelników. Jednak komiks przydaje się jako metoda zaakcentowania atrakcyjnego zagadnienia – tutaj nawet gdy posłuży wyłącznie jako inspiracja, spełni swoją rolę. Fanów manghi będzie przyciągać forma, treść przeznaczona jest dla młodszych czytelników. "Mikroprocesory" to publikacja, w której informatyka przybiera nowy wymiar, działa jako ciekawostka i okazja do pokonywania własnych słabości. Cechą charakterystyczną dla bohaterów jest chęć rozwoju, pracy nad sobą, a to później przekłada się na rozwój relacji międzyludzkich. W ramach opowieści o mikroprocesorach widać też różne przejawy zróżnicowanych charakterów. Odbiorcy szybko wyrobią sobie zdanie na temat postaw skłóconej pary, jednak tym razem subtelności, lub, przeciwnie, przerysowania, charakterologiczne mieć będą znacznie mniejsze znaczenie.