Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017.
Spadek
Matylda odziedziczyła miejsce, o jakim większość czytelniczek pogodnych obyczajówek może tylko pomarzyć. Posiadłość na uboczu, zapewniająca azyl, ucieczkę od problemów i piękne, kojące otoczenie. To przywilej literackich spadkobierczyń, miejsce z duszą. Babka oddała je Matyldzie do swobodnego nim dysponowania, całkowicie pomijając w testamencie bliższych członków rodziny i ich potrzeby. Niektórymi elementami wyposażenia domu mogłaby uszczęśliwić krewnych, ale najwyraźniej z jakiegoś powodu nie chciała. Teraz Matylda próbuje rozwiązać zagadkę ekscentrycznej staruszki, mierząc się przy okazji z innymi chętnymi na Zawrocie. Ma też szansę przewartościowania swojego życia, poukładania na nowo priorytetów. Swoje przemyślenia prowadzi w formie monologów kierowanych do babki – tej babki, która nie będzie przymykać oczu na nagość ani na chodzenie w jej dawnych, znowu modnych sukienkach, babki, która snuła zastanawiające intrygi i za nic miała spokój w rodzinie.
Tak jest zbudowana książka: czytelnicy podążają za Matyldą, która każdy swój krok komentuje. Próbuje wpleść do relacji prawdopodobne reakcje babki, odgaduje jej upodobania czy plany. Spotyka się z członkami rodziny i poznaje nowych ludzi, stopniowo odkrywając ich charaktery oraz motywacje, również te skrywane. Wszystko ma prowadzić do rozwiązania zagadki, ale też dostarczać czytelniczkom nasycenia zmysłową lekturą. W tomie „Tego lata, w Zawrociu” nie ma pośpiechu. Sama akcja wydaje się upraszczana i sprowadzana do psychologicznych potyczek właśnie po to, żeby zapewnić odbiorczyniom stopniowe wchodzenie w świat bohaterki. Matylda ma swoje życie i może zrobić sobie od niego przerwę, by zająć się posiadłością w Zawrociu. Ma zatem także wybór, czy osiąść w tym miejscu, czy wrócić do własnej rzeczywistości. Nie będzie się nad tym zastanawiać, dopóki nie rozwikła rodzinnych sekretów. To na razie najbardziej ją zajmuje. Spotkania z „rywalami” nie zawsze są przyjemne. Bohaterka bezbłędnie rozszyfrowuje prawdziwe emocje, chociaż nie zawsze przy tym jest w stanie pojąć intencje rozmówców. Umiejętnie też prowokuje ludzi do zrzucania masek. To oznacza różne konflikty, ale również możliwość znalezienia odpowiedzi na ważne pytania. Matylda czyta pamiętnik babki (sama tworzy jego dalszą część) i dowiaduje się, co było dla niej ważne.
„Tego lata, w Zawrociu” to powieść, w której ważna będzie dla czytelniczek zmysłowość. Hanna Kowalewska skupia się tu na tworzeniu rozbudowanych opisów, które przekazują stany emocjonalne i doświadczenia postaci, wypełnione są zapachami, kolorami i fakturami. Oddalają od siebie kolejne spotkania, zwalniają tempo powieści tak, żeby odbiorczynie mogły poczuć ten sam rytm wydarzeń, co bohaterka. Nie jest to historia dla niecierpliwych. Hanna Kowalewska pisze przy tym tak, żeby zwrócić uwagę na piękno języka, podkreślić literackość historii. Wyczuwalna jest tu pewna maniera stylistyczna – ale maniera, która pasuje do koncepcji całości. W efekcie, chociaż „Tego lata, w Zawrociu” nie należy do typowych pogodnych czytadeł, dostarcza rozrywki zwłaszcza paniom. To książka kierowana do uważnych czytelniczek, tych, które cenią sobie zadumę i literackie zachwyty. Razem z Matyldą odbiorczynie będą oswajać przestrzeń i snuć przypuszczenia na temat intrygi zza grobu, odnajdować zestawienia charakterów czy sieci relacji. Dobrze napisana powieść inspiruje mimo braku żywej akcji. Tu wydarzenia rozgrywają się przede wszystkim w psychice postaci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz