Bukowy Las, Wrocław 2017.
Smaki życia
Jest ich dwoje, oboje w momencie, w którym powinni mieć już ustabilizowane życie i sprecyzowane marzenia. Tymczasem oboje znajdują się na zakręcie i nie wiedzą, co zrobić, żeby uwolnić się od problemów. Nick Cruickshank to rockman o bujnej przeszłości. W zasadzie znudziły mu się już wyskoki i pijackie wybryki, pracuje nad sobą i razi go zachowanie kumpli z zespołu. . Nawet erotyczne podboje nie cieszą go tak, jak dawniej, teraz Nick planuje się ustatkować i ożenić z kobietą, która zawsze go fascynowała. Rezygnuje z codziennych ekscytacji, a przynajmniej taki ma zamiar, zmęczony szaleństwami. Razem z energią życiową Nick traci trochę ze swojej charyzmy – nie jest tą postacią, która wykorzystuje popularność. Bez przekonania pozuje do zdjęć z fanami, raczej ukrywa się w domu na uboczu. Drugą postacią „Niedoskonałego cudu” jest Milena Migliari, Włoszka, która zajmuje się wytwarzaniem oryginalnych lodów. Ta bohaterka daje się stłamsić swojej partnerce. Związek, który kiedyś wydawał się wybawieniem od mężczyzn, ekscytującą alternatywą i inspirującym doświadczeniem, nagle zamienia się w odgrywanie konserwatywnych ról. W tej relacji Milena Migliari stoi na przegranej pozycji: jej władcza partnerka uważa, że to ona ma ważniejszą pracę (a lody Mileny to raczej bezwartościowe hobby). W dodatku kobiety planują mieć dziecko, które urodzi Milena. Właściwie chce tego tylko Viviane, Milena nie potrafi jednak walczyć o swoje racje. Ucieka do lodziarni, bo tylko tam może być sobą. Tych dwoje Andrea De Carlo zderza ze sobą w powieści „Niedoskonały cud” – i pozwala im odkryć nowe możliwości w życiu.
Autor nakreśla równolegle dwie sytuacje. Jedna to zamieszanie przed ślubem w posiadłości Nicka – i sceny, które pozwalają lepiej poznać dosyć skomplikowane losy bohatera. To droga do zrozumienia jego charakteru i całej postaci. Druga to produkcja lodów. W „Niedoskonałym cudzie” podkreśla się modę na lody rzemieślnicze. Milena Migliari testuje nowe smaki, chce produkować lody z kwiatów, zajmuje się ich konsystencją, sposobem podania czy temperaturą. W tym temacie autor wręcz zbliża się do powieści kulinarnych, przy lodach stara się nasycać zmysły opisami i rozbudzać apetyty. Dla Mileny Migliari lody są wszystkim – pomagają nawet pomóc w zrozumieniu, że znalazło się bratnią duszę. To jak sekretny język, rodzaj wspólnego wtajemniczenia. A do tego przydatna metafora mogąca przenieść się na życie.
Andrea De Carlo robi dużo, żeby nie sprowadzać swojej historii do tandetnego i przewidywalnego romansu. W fabule zajmuje się różnymi pobocznymi zagadnieniami, które rozwija do granic możliwości, żeby odsunąć w czasie powrót do bohatera. Przedziela rozdziały dotyczące Nicka opowieściami o Milenie, żeby jeszcze bardziej odwlec to, co nieuchronne. Warto zauważyć, że w dialogach porzuca prawdopodobieństwo, pozwala bohaterom dokładnie nazywać swoje uczucia (co ma świadczyć o wyjątkowości ich relacji, bo z innymi już nie da się tak precyzyjnie rozmawiać). Do tego bardzo lubi akcentować wybrane sformułowania: w tekście zaznaczane to jest rozstrzelonym drukiem i czasami funkcjonuje ten chwyt do przesady, aż może zmęczyć lub zirytować czytelników. W akcji nie dzieje się zbyt dużo, przynajmniej w sferze wydarzeń. Dla autora ważniejsze są relacje międzyludzkie – to portretuje przez cały czas i na nich najbardziej się skupia. „Niedoskonały cud” to powieść, która ma być nawiązaniem do ciepłych obyczajówek i do psychologicznych komplikacji. Przy tym musi trochę stracić na lekkości, ale nie przestaje być oryginalnym czytadłem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz