Anna Jankowska: Ojej, pudełko!

Nasza Księgarnia, Warszawa 2025.

Droga

Lola ma swoich pluszowych przyjaciół, między innymi kotka Czarusia, na razie towarzystwa innych dzieci tu nie widać, zresztą nie jest potrzebne, skoro to pluszaki przeżywają ważną przygodę. Ale nie o fabułę u Anny Jankowskiej chodzi, a o pomysł na nową interaktywną serię, która ma zachęcać najmłodszych do samodzielnego czytania i do zabaw z książką. Autorka przekonuje, że grzeczne słuchanie to już przeżytek: dzieci powinny się bawić, wykonywać rozmaite zadania i traktować książkę jako wyzwanie nie tylko czytelnicze, ale i ruchowe. Tak powstaje seria Aktywne czytanie Plus, czyli czytanie i działanie. Anna Jankowska jest przekonana, że dzieci same zechcą poznawać litery i – na przykład – ćwiczyć liczenie. W końcu zostaną wciągnięte w opowieść, która zdarzyć się może każdemu, nawet pluszowym kotom.

Czaruś idzie przez lasek na polanę – tą samą drogą, którą chodzi zawsze. Zna ją od podszewki i trochę się nudzi. No bo jak można cieszyć się miejscem, które zna się tak doskonale? Ale kot nie jest w stanie przewidzieć jednego: że na polanie znajdzie się pudełko. Ojej, pudełko! Nie wiadomo, co w nim jest i dla kogo to pudełko, wprawdzie jest na nim jakaś kartka ze znaczkami, ale trzeba jeszcze umieć czytać, żeby odkryć, kto jest adresatem i będzie cieszyć się ze znaleziska. Kot zabiera w to miejsce swoich przyjaciół: znowu trzeba przejść tą samą drogą. Tą samą – ale jakby inną – trochę się zmienia, a uważność pozwala dostrzec nowe ciekawe elementy. Dzięki nim droga wypada zupełnie inaczej. A samo pudełko… a samo pudełko też oddziałuje na wyobraźnię. I o to właśnie chodzi: o trening dla wyobraźni zanim jeszcze odbiorcom przyjdzie do głowy pomysł, żeby nauczyć się czytać. Książka jest zbiorem historyjek połączonych jedną zagadką – i ilustracji, czasem komiksowych. W założeniu to właśnie komiksowe dymki będą pierwszą lekturą dla najmłodszych – dzieci, które poznają litery mogą właśnie na tych krótkich frazach ćwiczyć sztukę czytania (albo chociaż rozpoznawania znaków). Czytać całość mogą rodzice. Ale na słuchaniu oczywiście nie skończy się zabawa. Co pewien czas pojawiają się polecenia dla odbiorców: czasami trzeba coś policzyć (przy założeniu, że maluchy potrafią liczyć), znaleźć jakiś element albo wymyślić coś, zapamiętać szczegóły i je powtórzyć, przejść drogę… Dzięki temu dzieci potraktują lekturę jak okazję do rozrywki (innego rodzaju niż klasyczne czytanie), a przy okazji będą mogły sprawdzać swoje umiejętności. To rodzaj przeżywania akcji – i przenoszenia jej do prawdziwego świata. Gdzieś na marginesie tomiku autorka przemyca też wiadomości o tym, jak pracować nad wyobraźnią, żeby nigdy nie czuć nudy – motyw nudy w książce zostaje przekreślony właśnie przez zadania, zagadki i niespodzianki, także dla kilkulatków. Przyjemnie się tę książkę ogląda, opowieść w pewnym momencie wciągnie – bo przecież każdy chce wiedzieć, co znajduje się we wciąż zamkniętym pudełku, da się też polubić bohaterów, zwyczajnych i swojskich (nawet jeśli pluszaki są tu ożywiane, to przecież żadnego dziecka nie zdziwi). Nie pozostaje dzieciom nic – tylko ćwiczyć samodzielne czytanie.