Iskry, Warszawa 2025 (wydanie drugie).
Czytanie
To jest wymarzona książka dla wszystkich, którzy kochają czytać. Justyna Sobolewska proponuje zestaw felietonów składających się na apetyczny tom „Książka o (nie)czytaniu”, po raz drugi w wersji uzupełnionej wracający na rynek wydawniczy. Justyna Sobolewska pisze o wielu okolicznościach czytania i związanych z tym nawyków oraz zachowań okołoczytelniczych. Prezentuje postawy kojarzone przez wszystkich maniaków czytania – i podaje ich własne wersje. Opowiada o księgozbiorach i o samych czytelnikach – a zwłaszcza o ciemnej stronie czytania. Sobolewska wie, że ludzie lubią zakładać książki przedmiotami będącymi akurat pod ręką, że zaznaczają strony przez zaginanie rogów, że korzystają z zakreślaczy i ołówków, żeby nie zgubić wartych zapamiętania fragmentów. Że czytają pod kołdrą z latarką albo w toalecie czy w wannie (to ostatnie zwłaszcza może się skończyć tragicznie). Że pożyczają książki i nie oddają (albo nie pożyczają ulubionych, bo wiedzą, jaki spotka je los). Że mają bałagan w księgozbiorach i nie potrafią znaleźć potrzebnego akurat tomu, więc kupią nowy, czym jeszcze bardziej powiększą chaos na półkach. Że zainteresowanie autorem rośnie wtedy, gdy autor umrze – wtedy szuka się kontaktu z nim przez lekturę jego dzieł. Wylicza kolejne charakterystyczne postawy i zagadnienia, które rozbudzają ciekawość. Sugeruje, że chociaż czytanie kojarzy się z zajęciem samotniczym, to jednak buduje poczucie wspólnoty, zwłaszcza kiedy odbiorcy uświadomią sobie, że to, czym sami się kierują, jest ważne i dla innych. Za każdym razem dodatkowo przypomina o apetycznych lekturach i odwołuje się do tomów, które znają (albo poznają) jej czytelnicy i które ceni sama. To znowu okazja do podejmowania dyskusji, a przynajmniej szukania kogoś, kto podzieli obserwacje. Justyna Sobolewska pisze smakowicie, tworzy książkę, którą sama z pewnością przeczytałaby chętnie – i to nie zmieni się przy zmianie odbiorców. To po prostu opowieść o czytaniu, rozmaitych jego zaletach i wadach – potraktowanych wprawdzie wyrywkowo, ale to konieczne, żeby książka nie straciła dynamiki. Sobolewska wie, jak pisać zajmująco – a jednocześnie wpisuje się w zestaw tomów uzupełniających standardowe lektury i obowiązkowych dla wszystkich fanów takiego spędzania wolnego czasu.
Czytanie jawi się tutaj jako proces, któremu warto się przyglądać i który warto analizować – chociaż samo w sobie nie należy do bardzo medialnych zajęć, to już wszystkie ludzkie słabostki powiązane ze śledzeniem liter zasługują na opracowanie i komentarz. A jeśli dojdzie do tego jeszcze refleksja na temat wyższości papieru nad czytnikami… Może zrobić się naprawdę gorąco. Justyna Sobolewska pisze lekko, ale przedstawia czytelnikom ważne punkty codziennych lektur. Cieszy odbiorców, którzy mogą zatrzymać się na chwilę i poczytać o czytaniu – to rozwiązanie sympatyczne. I pewne jest, że autorce nie zabraknie odbiorców: w końcu każdy chce się dowiedzieć, czy dobrze podchodzi do tego zajęcia i czy nie umknęło mu coś w procesie czytelniczym. Ten tom nie tylko dostarcza rozrywki, ale stanowi też odbicie czytelników spragnionych kolejnych tytułów.
„Książka o (nie)czytaniu” to publikacja, którą bez wątpienia można nazwać wyjątkową. Powraca na rynek i po raz kolejny przyniesie odbiorcom radość z przypominania sobie o przyjemnościach czytania – nie ma nawet sensu zastanawiać się, w którym miejscu na półkach leży poprzednie wydanie, można spokojnie uzupełnić sobie biblioteczkę o taki przewodnik po czytaniu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz