Rebis, Poznań 2025.
Słuchanie siebie
Janice Kaplan jest znakomita jako osoba zachęcająca do życia w zgodzie ze sobą – jej książki cechują się dużym stopniem empatyczności w stosunku do czytelników i jednocześnie zestawem ciekawostek gromadzonych na bazie własnych przeżyć. Oczywiście nie znajdzie ta autorka uniwersalnego klucza do dobrego przeżywania codzienności, ale część jej wskazówek da się bez wątpienia wcielić w życie, żeby czerpać więcej radości z każdego dnia. Tym razem autorka kieruje się do tych odbiorców, którzy są pogodzeni ze sobą i chcieliby egzystować we własnym rytmie, ale potrzebują do tego zachęty. Nie ma cudów: nie wyleczy lekcjami magicznego myślenia rozmaitych poważnych schorzeń, pozwoli za to przypomnieć sobie, co w życiu ważne i co może przypominać o podstawowych wartościach. Jednocześnie książki tej autorki, pełne wyrozumiałości i serdeczności, są przesycone wątkami autobiograficznymi – osobiste wstawki budują tu więź z czytelnikami i sprawiają, że chce się bardziej wierzyć w głoszone przez Janice Kaplan treści.
„Co twoje ciało wie o szczęściu. Jak poprzez ciało odmienić umysł” to publikacja, która spodoba się wszystkim miłośnikom literatury dotyczącej samorozwoju – ale bez formy kioskowych poradników z wytyczonymi ścieżkami treningów i ćwiczeń. Bo Janice Kaplan woli raczej wpływać na zmianę sposobu myślenia niż na konkretne wyzwania – liczy na to, że z jej doświadczeń i zdobytych na bazie rozmów z psychologami informacji skorzystają odbiorcy potrzebujący wsparcia w danym etapie życia. A faktycznie skorzystać można, autorka na pewno nie zaszkodzi. Zbiera obserwacje, które od dawna funkcjonują gdzieś w tle świadomości na temat dobrego samopoczucia i przypomina o nich – podpierając się własnymi przekonaniami i testami. Wśród podpowiedzi są na przykład te o częstym uśmiechaniu się (nawet wygięcie ust w sztucznym grymasie wpływa na psychikę i pozwala poprawić samopoczucie) czy o wyprostowanej sylwetce. Dopóki się tego nie spróbuje – i nie przekona na własnej skórze o prawdziwości dobroczynnego oddziaływania – nie ma szans, że da się wiarę rewelacjom przynoszonym przez tę książkę. A przecież Janice Kaplan dąży do tego, żeby czytelnicy mogli cieszyć się zwyczajnością bez większych wysiłków. I oczywiście wskazówki nie przydadzą się przy potężnych kłopotach, ale na drobne chandry i zły humor mogą być w sam raz. Autorka umiejętnie omija pułapki: przypomina, że między innymi śmieciowe jedzenie czy rozleniwienie i unikanie wysiłku fizycznego to nie jest droga do szczęścia, choćby ciało wysyłało fałszywe znaki.
Książkę dobrze się czyta dzięki osobistym wstawkom – autorka wie, jak dotrzeć do szerokiego grona odbiorców. Tworzy opowieść-zwierzenie, miejscami nawiązującą do niej i do jej bliskich (ale nigdy na tyle, żeby budować sensacje czy pożywkę dla mediów), szczerą i ciepłą. W serdeczności narracji będzie się kryć przepis na sukces. Jeśli odbiorcy mają dosyć typowych kioskowych poradników dotyczących szczęścia, tu mogą zyskać poza porozrzucanymi w całym tomie uwagami, co zrobić, żeby cieszyć się życiem, także atrakcyjną lekturę dla zabicia czasu. Janice Kaplan mogła już „Dziennikami wdzięczności” zyskać sympatię odbiorców, teraz potwierdza swoją pozycję na rynku. Nikogo nie naśladuje, nikogo nie udaje, a jeśli ktoś jej zaufa – nie straci na tym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz