Iskry, Warszawa 2021.
Własne szlaki
Książki Lechosława Herza charakteryzują się niepowtarzalnym klimatem. Ten autor, niezależnie od tego, czy oprowadza czytelników po różnych szlakach, czy - jak w wypadku "Igrca", decyduje się na sporą dawkę komentarzy z własnego życia, potrafi odbiorców uwieść kojącym rytmem, starannym i dopracowanym stylem i wyczuleniem na brzmienie słów. "Igrzec. Opowieści mocno osobiste" to zestaw tekstów, które układają się w spójną relację, ale są też samodzielnymi tematycznie wspomnieniami czy felietonami bedekerowskimi. Autor bardzo dobrze rejestruje nastroje i dzieli się wspomnieniami czy skojarzeniami. Ocala to, co z pozoru ocalenia niewarte, co bardzo prywatne i co należy do sfery osobistej. Wrażenia ulotne, zapamiętane z konkretnych momentów dzieciństwa czy z późniejszych etapów życia, pozwalają przedstawić nie tylko specyfikę codzienności, ale też wrażliwość, rodzaj wyczulenia na otoczenie. "Igrzec" to połączenie przemyśleń własnych, refleksji i doświadczeń z tym, co istotne dla społeczeństwa. Autor potrafi nie tylko rozwodzić się nad swoimi uwagami - zajmuje się również prezentowaniem czytelnikom tego, co mogło zmieniać perspektywę. Przypomina wiadomości historyczne w takim stopniu, w jakim są potrzebne do zrozumienia zwyczajności bohatera. Na początku dość obszernego tomu (w niewielkim formacie, żeby odróżnić "Igrca" od wędrówkowych publikacji jednoznacznie nastawionych na przemierzanie szlaków) Lechosław Herz zajmuje się wspomnieniami z młodych lat. Przedstawia czytelnikom fragmenty swojej autobiografii, wybiera z przeżyć to, co może zaintrygować i co wydaje się najbardziej atrakcyjne - pamięta o tym, że nie tylko przeglądanie kadrów będzie dla odbiorców satysfakcjonujące, ale też możliwość przeżywania drobnych wydarzeń. Kiedy opisuje jakiś fragment z młodych lat rzeczowo i konkretnie, traktuje go jako trampolinę do przemyśleń, które również wplata w swój wywód. Przechodzi od szczegółu do refleksji bardziej rozbudowanych, filozoficznych wręcz - i w ten sposób napowietrza autobiograficzne zwierzenia. Dba o to, żeby czytelnicy mieli satysfakcję lekturową, pisze w sposób bardzo wyważony, staranny i gęsty. Wie, co chce osiągnąć i dąży do tego. Może dzięki takiemu podejściu pozwolić sobie na trochę sentymentów i nostalgii. Bardzo wciąga czytelników w doświadczenia z własnego życia i z przeszłości - udaje mu się przekonać do czytania bez większego trudu. I kiedy już zyska pewność, że nikt nie odłoży tomu przed czasem, przechodzi do opowieści o odwiedzanych miejscach. I tu już jest autorem, którego odbiorcy doskonale znają z przewodnikowych i nieoczywistych tras. Wspomnienia przechodzą w analizy tego, co najbardziej atrakcyjne (niekoniecznie dla turysty-kolekcjonera wrażeń, raczej dla tego kontemplującego, niespiesznego piechura), w rejestrowanie zachwytów i w dzielenie się wartościowymi adresami. Lechosław Herz przypomina o tym, że można razem z nim wybrać się na wyprawę i odkrywać uroki miejsc nieoczywistych. "Igrzec" to książka wielowymiarowa - napisana w stylu, który dzisiaj wydaje się nieco archaiczny, ale za którym wielu czytelników tęskni w zalewie bylejakości. To publikacja wyjątkowa, zachęcająca do gromadzenia wspomnień i do pielęgnowania ich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz