Emilia Kiereś: Złota Gwiazdka

Akapit Press, Łódź 2018.

Dzieci w święta

Motyw zazdrości o pojawiające się na świecie rodzeństwo wykorzystuje teraz Emilia Kiereś w bożonarodzeniowej historyjce „Złota Gwiazdka”. Znów odbiorcy spotkają się z Antkiem i jego rodziną – tym razem chłopiec jedzie na święta do cioci Ani. Czuje się przy tym trochę samotny, a przynajmniej odstawiony na boczny tor: mama ciągle zajmuje się Stasiem, pragnąc, żeby ten się uśmiechnął. Nie ma czasu dla Marysi (która jest już nastolatką i wiele rzeczy rozumie), ani dla Antka, dla którego taki stan rzeczy to nowość. Chłopiec boi się, że przestanie być rodzicom potrzebny. Nie może nawet porozmawiać z nimi o swoich lękach: fakt, że Marysia bierze na siebie pocieszanie i przekonywanie, że mama nie przestała nikogo kochać, nie pomaga. Antek jest coraz bardziej rozczarowany i wychodzi na to, że święta będą ponure. U cioci chłopiec bawi się sam w lesie, czasami dołącza do niego kuzynka, Tereska – jednak nawet ona nie rozproszy smutków. Na szczęście w okolicy coś się dzieje: bohater tropi tajemniczą dziewczynkę w czerwonej czapce. Chce dowiedzieć się czegoś o niej, a w ten sposób może też zająć czymś myśli. Już wkrótce okazuje się, że niektórzy mają jeszcze większe problemy z młodszym rodzeństwem, niż Antek.

Emilia Kiereś w „Złotej Gwiazdce” wykorzystuje klimat świąt, żeby podsycać nastroje. Podczas gdy wszyscy przygotowują się do uroczystych dni, samotność i żal stają się najbardziej wyjaskrawione, Antek odczuwa negatywne emocje znacznie silniej. Szybko trafi do przekonania odbiorcom: niemal każde dziecko odczuwało zazdrość na widok mamy opiekującej się młodszym rodzeństwem. Antkowi domownicy próbują wytłumaczyć racjonalnie, co się dzieje – i że nie ma powodu do obaw – ale do takich wniosków trzeba jednak dojrzeć samodzielnie. Najlepiej sprawdza się empatia: Antek poznaje Igę, a święta Igi zapowiadają się jeszcze bardziej smutno. Tyle że dziewczynka nie narzeka, wie, że to do niczego by jej nie doprowadziło. Za to bohater może zaangażować się w niesienie pomocy, czy też raczej – w wywołanie uśmiechu u rówieśnicy. I to najlepsza metoda, żeby zapomnieć o swoich zmartwieniach.

Emilia Kiereś w swoich powieściach nie rozwija przesadnie fabuły ani charakterów postaci. Wybiera jasne i zrozumiałe sytuacje, wręcz szablonowe. Proponuje z to odbiorcom bardzo rozbudowane opisy, skupia się na rejestrowaniu wrażeń zmysłowych, na atmosferze i na odczuciach oraz uczuciach bohaterów. Bardzo dokładnie analizuje to, co postacie przeżywają, ale równie starannie odwzorowuje krajobrazy i okoliczności, w jakich dochodzi do autoanaliz. Uczy odbiorców wrażliwości i odnosi się do spraw im najbardziej bliskich – i dlatego „Złota Gwiazdka” to książka, która najmłodszym przypadnie do gustu. Tę drobną świąteczną historyjkę ilustruje Małgorzata Musierowicz (więc przy niektórych portretach rodzinnych można od razu poczuć chęć powrotu do Jeżycjady).